Deze traditionele zoetigheid lijkt

de boel alleen maar op te hitsen.

De huishoudelijke klusjes,

het mediëren van geweld.

En hoe voordelig! De, het?

Het ritme heeft het primaat. Roep

de familie bijeen en vertel het ze.

Help, de vorm! De wereld is dat

wat het geval is. Die avond vlogen

straaljagers over onze lichamen.

U ondergaat de woorden toch ook?

Liefste, ik hou van je. Want de natie

is een ondeelbaar geheel. Ik en wij!

Vertel ons – bijvoorbeeld –

dat Mustafa niet bestaat. Kuch.

Met uitleg enzo. De en het!

Een begin is een woord is een bevel.

Mustafa? Dan het volgende,

narratieve restanten. Hmm.

Ah kom op, één drankje!

Çağlar Köseoğlu

In: 34 (2015)

Het gesprek

Hij houdt de deur al voor mij open,
ik aarzel met de knopen van mijn jas:
er is alweer niets uitgesproken.
Mijn voeten staan verkeerd, hoe kom ik weg,
dit heeft allang geen zin meer. Ik negeer
bijtijds zijn uitgestoken hand
en loop nog net niet struikelend naar buiten,
terwijl ik zeg wat ik niet zeggen wil.
Hij staat half in de deur en kijkt opzij,
zijn glimlach is het afscheid al voorbij.
De ruiten spiegelen mijn vertrek.
Als ik me omdraai bij het hek
zie ik me staan: ik denk voor gek.

Jan Zitman
in: De geheimen komen vanzelf (1984)