Als ze lacht

is zij een ander.

Als hij lacht

is hij een ander.

Pluk de parels

uit de voorhoofdswond!

Wie zeult de koeltas

met paperassen mee?

Als zij lachten

zijn ze een ander;

maar vóór hen zo veel wachtenden

voor de start van het late nieuws.

Wouter Donath Tieges

In: Witte adel (1991)

Lieve Liesbeth (3)

Gaat wat jou betreft

in konijnenjargon

worteltrekken ook

voor vermenigvuldigen?

Tjitse Hofman

In: Ajaa (2008)

wachtend op een driehoekige vrouw

de ogen op slot rol je weg, van de tafel af

lopen, van de stoel schuiven, van de oren

krijgen we goede berichten door

van het bed af liggen

het was met gebogen knieën kilometers lang

ploegen over schemervelden, schreeuw

van het gras en wie greep die

stevig onder de oksels

Rob H. Bekker

In: Kruisigingen (2002)

Roza en de lichtmatroos

tijd vliegt door de luchtspiegel

en in de wind drijft de zon

de stad is een kat in de nacht

een hand in de stroom

Duizendoog aan het roer

maar Roza is mijn engel

mijn klok met gouden wijzers

haar vleugels aangedreven door een droom

‘leven wij of zijn wij wolkjes voor de maan’

ik zeg Roza mijn schat

wij zijn groter dan onze hersenen

wij zijn niet verkocht aan Amerika

wij zijn verbonden met de lijster in ons hoofd

mijn engel zingt in het hart

op het pleintje van de verloren ganzen

smeltend naar beneden

ik hoor haar voetjes

ze dansen

in stilte

Peter Holvoet-Hanssen

In: Gedichten voor de kleine reus (2016)

Bergen

Zo verwonderd groet ons jongste

dochtertje die eerste dag de dingen.

De bergen pardoes op de grond gedonderd,

daarover de alpenweiden als een speeldeken

neergestreken, de huizen uit een getuimelde

blokkendoos ordeloos op hun plaats gerold.

Hoog boven dit alles de wolken,

die als handdoeken droog hangen te waaien.

En de volgende ochtend, de waterval

aan de overkant van het dal.

Een kraantje dat men de avond voordien

was vergeten dicht te draaien.

Patrick Cornillie

In: Stapvoets verkeer (2011)

Verlangen

Dan is er nog dit vaag Verlangen,

Waarin geen ding mij zéker blijft,

Dat als een vlottend, niet te vangen

Geril der lucht rondom mij drijft.

Het doet de dingen om mij henen

Als onvoldane vragen staan,

Door ’t wankel twijfellicht beschenen

Van bange lamp en bleeke maan.

’t Is zelf gewis het langzaam loomen

Van stervensreeden kaarseschijn,

Of een vermoeden licht door boomen,

Die in de nanacht roerloos zijn.

Ik tast in grijze schemeringen

Naar iets dat, onbestemd en mat,

Steeds weer vervliet, zoek vreemde dingen

Al ongerust maar weet niet wat ….

P.N. van Eyck

In: De getooide doolhof (1909)

Ik tuimel in de afgrond.

Mijn neuronen verspreiden zich

In de lege, donkere hemel van uw

Onbestaan.

Ik weet niets meer

Dan tenzij, ternauwernood en ten slotte

Niets is stelliger, allesteisterender

Dan een bereidheid die duurt.

Henri-Floris Jespers

In: De Wetten van de Verdrukking (1980)

In de ochtend komt ze altijd weer terug

Alles was een test, zeg je. Repetitie nagekeken,

docent in de deuropening. Een gedicht van Gezelle,

de ziel een bladje, drijvend op het water. Mijn ziel

onder zijn arm, langzaam dichterbij

Wie hopeloos faalden - ze waren geslaagd, wie hoopte

keek zinkend naar hem op. Straks kreeg ik mij terug,

zou ik bidden, hielp dat nog vandaag? Of was ik ook daarmee

weer te laat begonnen? Mijn toekomst één schuine rode streep

omlaag. Het was een test, zeg je nu, dat je wegging, weer

terugkwam. Kon ik opstaan, me blanco inleveren, de zon in?

Dus zo maak jij het goed, vinger op mijn lippen, ogen

in mijn ogen, langzaam dichterbij. Met jou is er alleen maar

nu. Drijven is vergeten hoe je drijven zou

Mijn blaadje hoef ik niet terug, het is voor jou

Hans Mirck

In: Gedichten (2009)

LOCUS

Ik neem je mee naar binnen -

de vogels drinken het vocht van

de bladeren - de duisternis is er

als bloesem sluit -

sommige knoppen vallen.

Je roert in mijn navel -

ondermaanse navel zeg je,

waar de nacht zich samenbalt,

ontploft in duizend slokken most.

We lopen vooruit op de kraal

van onpartijdige voldoening -

het ongeregene rolt

over onze huid

in druppels gelijkenis.

Als de tak in de zoutmijn

overnacht, wordt hij zout

in de vorm van een tak -

met houten hart.

Buiten wordt de schemering

uitgelaten - de vogels schreeuwen

om de ochtend - onze zinnen

verbergen zich als kringen

in stilstaand water.

Rozalie Hirs

In: Locus (1998)

Overgave.

Daar is een stille weemoed in mijn hart,
Om wat verloren ging en niet zal keeren,
Om 's levens droefenis, niet af te weren,
Om 't eigen lot, in raadselen verward.

Wee wie tè lachend 't groot Gebeuren tart,
Alsof geen onheilschicht zijn hoofd kon deren;
Hem treft te feller 't allerdiepst ontberen,
Schier doodend weegt hem 't zware wicht der smart.

Ik heb wel lang gevoeld die wonde schrijning....
Nu wordt der wilde golven bitterst branden
Door U ter rust gewiegd in zachte deining.

Gij hebt in mij een nieuw geluk ontvouwd;
Mijn innigst leven leg ik in Uw handen,
't Verleden, 't heden, 't zij U gansch vertrouwd.

Mien Labberton
In: Onze Eeuw, jaargang 15 (1915)
 

ALS men ertoe zou kunnen komen

van éen mens werkelijk te houden

dan werd het leven op deze aarde

misschien wel weer goed.

Maar zij die over liefde spreken,

denken alleen en gros.

Zij vergeten dat ieder enkelvoud

vanzelf een meervoud heeft.

Of zou dat telkens weer

een wonder zijn?

Simone Dubois

In: Van de aarde (1987)

en wij die binnen de klanken van dit waterland

wonen, laten geen traan, want wat niet zinkt

en wat niet drijft en wat niet zweeft

en wat geen teken is maar leeft

en is en is en is, begraaft de waan

het is van geen betekenis geweest

Michiel van Kempen

In: wat geen teken is maar leeft (2012)

nachtmerrieblues

ik werd wakker met mijn hoofd

in een emmer vol gezeur

ik werd wakker met mijn hoofd

in een emmer vol gezeur

ze hingen aan mijn telefoon

ze hengstten op mijn deur

ze wilden weten wie ik was

en wat ik eraan deed

ze wilden weten wie ik was

en wat ik eraan deed

het wassen midden in een winter

maar de vloer werd gloeiend heet

ze hadden al die vragen

ik wou dat ik het wist

ze hadden strikte orders

ik heb me vaak vergist

ze hadden hun methodes

en ik kan niet tegen pijn

het is niet eenvoudig om onschuldig te zijn

het is niet eenvoudig om onschuldig te zijn

het is niet eenvoudig om onschuldig te zijn

toen deden ze hun jas uit

ze hadden alle tijd

toen deden ze hun jassen uit

ze hadden alle tijd

ik wou de kapstok wijzen

maar ik was mijn overtuiging kwijt

al heb je nergens om gevraagd

tot je nek zit je erin

al heb je nergens om gevraagd

tot je nek zit je erin

hoop dat deze nachtmerrie voorbij is

voordat mijn boze droom begint

ze hadden al die vragen

ik wou dat ik het wist

ze hadden strikte orders

ik heb me vaak vergist

ze hadden hun methodes

en ik heb alleen de schijn

het is niet meer mogelijk om onschuldig te zijn

het is niet meer mogelijk om onschuldig te zijn

het is niet meer mogelijk om onschuldig te zijn

ik word wakker met mijn hoofd

in een emmer vol gezeur

ik word wakker met mijn hoofd

in een emmer vol gezeur

terwijl ik probeerde wat te slapen

is er weer veel gebeurd

Huub van der Lubbe

In: Melkboer met de blues (2002)

Hoe het komt dat ik Duitse gedichten schrijf

Uit de messenslijper an sich kwam, afgezien van het mes, weinig dat

aangemerkt kon worden als van kapitaal belang.

Het meeste was de moeite van het veilen niet eens waard, zo

hermetisch. Zelf had ik er geen plaats meer voor. Alleen de zwarte doos

ging mee.

De laatste tape bevatte vooral interviews. Iemand vroeg de

Messenslijper wie zijn messen überhaupt sleep. Dat was niet nodig,

antwoordde hij eenvoudig. Mensen zoals hij hadden de oorlog im

Grunde altijd bij zich.

Het deed me denken aan die keer dat hij me meenam naar het circus.

Halverwege de leeuwenact liep ik weg, ik vond het zielig voor de

dieren. Je kon wel merken, riep de messenslijper me na, dat ik van na de Wende was.

Anneke Claus

In: Begrafenis van de mannen (2016)

Uitzicht

Vertel mij niets. Ik heb het nu begrepen.

Wat stelt het voor? Een uitzicht over zee.

Wie kijkt ziet niets. Hij krijgt onzichtbaar nee.

Wat levend is verdwijnt. Ik ken de knepen.

Wat blijft is fantasie, een horizon.

Die ga ik tegemoet, de ogen open.

Men moet bij helder weer de zee inlopen.

Vertel mij niets. Ik wou dat ik het kon.

Max Nord

Uit: Verzen (1994)