11 januari  2025

Theatermaker, dichter en romancier Peter Verhelst komt op 11 januari om 14.00 uur naar het PcN. De Vlaming is veelvuldig gelauwerd en kan bogen op een zeer uitgebreid oeuvre. Verhelst is een dichter die nadenkt over alles wat had kunnen zijn en een oeuvre bouwt ‘waarin je eindeloos kunt dwalen’.

Dit jaar nog won de Bruggeling nog De Grote Poëzieprijs voor zijn bundel Zabriskie (2023), de prijs voor de beste dichtbundel van het afgelopen jaar. Sinds zijn debuut met de dichtbundel Obsidiaan in 1987 ontving Verhelst voor zijn werk ook veel andere prijzen, waaronder De Gouden Uil, de Vlaamse Cultuurprijs en de F. Bordewijk-prijs.

Na Obsidiaan volgde Verhelsts eerste roman Vloeibaar harnas volgde in 1993. Een van Verhelsts bekendste werken is zijn doorbraakroman Tongkat (1999), waarin Verhelst hetzelfde verhaal steeds weer vanuit een andere invalshoek beschrijft, omdat waarheid en objectiviteit vele gezichten kan hebben.

In 2018 won hij de Sybren Poletprijs, een nieuwe prijs voor experimentele Nederlandstalige poëzie. Volgens de jury is Verhelst een magistrale oeuvrebouwer¨ en ¨de ontwerper van een literair labyrint dat blijft groeien in eenheid en verscheidenheid, waarin je eindeloos kunt dwalen […] maar de eindbestemming nooit vindt¨. In 2021 ontving hij voor zijn gehele oeuvre de Constantijn Huygensprijs.

Als theatermaker werkte hij onder meer samen met regisseurs Jan Ritsema, Luk Perceval, Johan Simons, Ivo van Hoce en met Eric Joris. Daarnaast regisseerde Verhelst zelf ook van 2006 tot 2018 aan het Nationaal Theater Gent. Ook is Verhelst politiek bezig: hij stelde zich in 2007 verkiesbaar voor de federale verkiezingen op een lijst van de partij Groen.

Voor het vergeten

Zolang we niets vergeten, gaat niets verloren.

Laten we dus vergeten, maar alleen

zoals we door te praten iets uiterst traag kunnen laten verdwijnen - daar,

zie je het, zie je het nog nauwelijks, tegen de zon in?

Zolang we niet vergeten dat iets van ons niets verloren mag gaan, eindelijk -

zoals er een zwijgen bestaat dat tegelijk een vorm is van zingen

dat een vorm is van dragen, een lichaam zo te dragen

dat het door ons heen, alsof het uiterst traag voorover valt, iets als glas

onder vel, broos glas, misschien is dat het lichaam

dat als een wijnglas zingend

zwijgend gedragen wil worden, dat wij het zo in de lucht heffen

dat het almaar lichter wordt - daar, zie je het nog, nauwelijks,

tegen de zon in? -

brengen de kleuren waarin het breekt ons misschien naar huis terug.

Uit: Wij totale vlam, 2014